آیا ابوبکر (لع) با پیامبر(ص) در غار بوده است؟
بسم الله الرحمن الرحيم
الحمد لله رب العالمين والصلاة والسلام على سيدنا محمد وآله الطيبين الطاهرين ولعنة الله على أعدائهم أجمعين
سلام عليكم ورحمة الله وبركاته
بله ابوبکر با رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله در غار حضور داشته است. اما این مطلب هرگز فضیلتی برای ابوبکر محسوب نمی شود، بلکه دلیل بر ذم و بلکه کفر ابوبکر است.
خدای متعال می فرماید:
إِلاَّ تَنصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا فَأَنزَلَ اللّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَأَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَّمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُواْ السُّفْلَى وَكَلِمَةُ اللّهِ هِيَ الْعُلْيَا وَاللّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ.
در خصوص آیه شریفه نکاتی لازم به ذکر است:
1 – به نص آیه، ابوبکر از مومنین محسوب نمی شده است. چون در آیه شریفه سکینه و تایید تنها مربوط به رسول الله صلی الله علیه و آله دانسته شده است نه ابوبکر، با وجود اینکه ابوبکر همراه آن حضرت بوده است. در آیه ای دیگر نیز خدای متعال فرموده است که سکینه و تایید برای پیامبر و مومنین است:
ثُمَّ أَنَزلَ اللّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَنزَلَ جُنُودًا لَّمْ تَرَوْهَا (توبه – 27 )
خدا سكينه خود را بر رسولش و بر مؤ منان نازل كرد، و لشكرهائى فرستاد كه شما نمى ديديد.
بنابراین از آنجا که ابوبکر به نص آیه شریفه از سکینه و تایید محروم بوده است، مشخص می شود که او مومن نبوده و بلکه کافر بوده است.
2 – نهی پیامبر خدا که به ابوبکر می فرمودند " لا تحزن " دلیل بر صدور گناه از ابوبکر است، و حتی اگر چنان حزنی که پیامبر از آن نهی فرمودند گناه نباشد، حداقل عملی مکروه بوده که سزاوار نیست کسی که به خدا و رسولش اعتماد دارد مرتکب آن شود، تا جایی که پیامبر مکررا او را نهی کند!
عبارت " ان الله معنا " نیز ارتباطی به ابوبکر ندارد، بلکه مربوط به رسول خدا و پیروان مومن ایشان است. توضیح بیشتر اینکه در قرآن خدای متعال مسلمانان را مورد خطاب قرار داده و فرموده است:
فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَاللَّهُ مَعَكُمْ وَلَن يَتِرَكُمْ أَعْمَالَكُمْ.( محمد – 36 )
هرگز سست نشويد و دشمنان را به صلح ذلت بار دعوت نكنيد در حالى كه شما برتريد و خداوند با شماست و چيزى از ثواب اعمالتان را هرگز كم نمى كند.
حال آنکه روشن است که برخی از مخاطبین این آیه ( که به ظاهر مسلمان بوده اند ) از منافقین بودند، لذا واضح است که معیت تنها برای رسول خدا و اتباع مومن ایشان است نه منافقین. از آنجا که به نص آیه شریفه – چنانچه گذشت – عدم ایمان ابوبکر ثابت است، روشن می شود که ان الله معنا به ابوبکر هیچ ارتباطی ندارد و مربوط به مومنین است. چنانچه شیخ مفید روایت کرده که ابوبکر در غار به رسول خدا چنین گفت:
( يا رسول الله حزني على أخيك علي بن أبي طالب ما كان منه ) فقال له النبي صلى الله عليه وآله : ( لا تحزن إن الله معنا ) أي : معي ومع أخي علي بن أبي طالب عليه السلام .(الاحتجاج - الشيخ الطبرسي - ج 2 - ص 328)
ای رسول خدا! حزن من بر برادرت علی بن ابی طالب است. پیامبر صلی الله علیه و آله به ابوبکر فرمودند ناراحت نباش خدا با ماست. یعنی با من و برادرم علی بن ابی طالب علیه السلام.
3 – لازم به ذکر است که پیامبر تصمیمی برای بردن ابوبکر نداشت و چنین نبود که با ابوبکر از شهر خارج شده باشند، در آیه شریفه نیز به این مهم اشاره شده و خدای متعال می فرماید " اذ اخرجه الذین کفروا " که نشان دهنده هجرت تنهایی رسول خداست و نمی فرماید " اذ اخرجهما الذین کفروا " ! لذا مشخص است که ابوبکر علی رغم میل رسول خدا در بین راه به ایشان ملحق شده و رسول خدا نیز او را با خود برده است تا مبادا ابوبکر مکان و قصد رسول خدا را به مشرکین اعلام کند. در روایات اهل خلاف نیز به این مطلب تصریح شده است. چنانچه طبری که از بزرگترین مورخین اهل خلاف است چنین روایت کرده است:
إن أبا بكر أتى عليا فسأله عن نبي الله صلى الله عليه وسلم فأخبره أنه لحق بالغار من ثور وقال: إن كان لك فيه حاجة فالحقه، فخرج أبو بكر مسرعاً فلحق نبي الله صلى الله عليه وسلم في الطريق، فسمع رسول الله صلى الله عليه وسلم جرس أبي بكر في ظلمة الليل فحسبه من المشركين فأسرع رسول الله صلى الله عليه وسلم المشي، فانقطع قبال نعله ففلق إبهامه حجر فكثر دمها! وأسرع السعي، فخاف أبو بكر أن يشق على رسول الله صلى الله عليه وسلم فرفع صوته وتكلم فعرفه رسول الله صلى الله عليه وسلم، فقام حتى أتاه، فانطلقا ورِجْلُ رسول الله صلى الله عليه وسلم تستن دماً“! (تاريخ الطبري ج2 ص100)
ابوبکر به سراغ علی ( علیه السلام ) آمد و ا زاو درباره پیامبر سوال کرد، علی ( علیه السلام ) به او خبر داد که پیامبر به غار رفته است و گفت اگر با پیامبر کاری داری به او ملحق شو. ابوبکر به سرعت خارج شد و در راه به پیامبر رسید، پیامبر در تاریکی شب صدای ابوبکر را شنید و تصور کرد که او یکی از مشرکین است لذا به سرعتش در راه رفتن افزود، پس بند کفششان پاره شد و سنگی در انگشت ایشان فرو رفت و خون بسیاری جاری شد. پیامبر به سرعتشان افزودند و ابوبکر ترسید که پیامبر در مشقت بیفتد، لذا صدایش را بلند کرد و صحبت کرد و پیامبر او را شناخت. سپس ابوبکر نزد پیامبر آمد و با هم رفتند در حالی که از پای رسول خدا خون جاری بود!
دفتر شیخ یاسر الحبیب
لندن
15 جمادی الاولی 1432
جميع الحقوق محفوظة © 1437-2016 هيئة خدام المهدي عليه السلام
